Lege aldaketa honek, egun, emakume eta gizonen artean ematen diren bereizkeria eta desoreka egoerak ez dituela kontuan hartzen. Berdintasun egoera batetik abiatuko bagina bezala jorratzen da legea, emakumeok bizitzen dugun zapalkuntza egoera estaliz, eta beraz, arazoaren muinari heldu gabe.
Egoera hau gertatzen da besteak beste, enplegua eta bizitza bateragarriak egiteko dauden kontziliazio politikak ez diotelako behar honi modu integral batean heltzen. Ez daude erantzunkidetasuna bultzatzeko pentsatuak, emakumeok egiten dugun zaintza lan ez ikusiaren bitartez, egungo jendarte kapitalista heteropatriarkala sostengatzen jarraitzeko baizik.
Bestetik, emakume eta gizonen arteko soldata arrakala handia izaten jarraitzen du. Emakumeok enplegu duin bat izateko eskubidea, oraindik ere, ez dugulako onartua, gurea soldata gehigarri gisa ulertzen da. Horren ondorioz, kontratu partzialen %83a emakumeek betetzen dute, honek prekarietate eta pobrezia egoerak areagotzen ditu emakumeen artean nahiz eta enplegua izan.
LABek urteak daramatza lanaren ikuspegi integrala aldarrikatzen eta emakume eta gizonen arteko erantzunkidetasuna bultzatzeko neurriak eskatuz.
Hortaz zaintza partekatua aldarrikatzen dugu, halere zaintza hau, umeen jaiotzatik bertatik egitea aldarrikatzea ezin bestekoa deritzogu. Baina lege honek, ez dio gai honi heltzen. Hortaz ikuspegi partzial batetik eginiko legea iruditzen zaigu, umeen interesak lehenetsi beharrean bestelako interesak aintzat hartzen dituena.
Zaintza mota dena dela ere, zaintza arduratsua bermatu behar da, honek konponbide indibidualak bilatzea exijitzen du. Eta hau egin ahal izateko, aurretik aipaturiko errealitate guzti hauek ere kontuan hartzea ezin bestekoa iruditzen zaigu.