Bada garaia Gipuzkoako helduen egoitzetako langileek euren funtsezko eginkizuna aitortuko duen hitzarmen bat izan dezaten, emandako lanari egokitutako arauketa eta konpentsazioen bidez. Hala, grebara deitu dugu Gipuzkoako Aldundiaren aurrean egindako agerraldian, Foru erakundearen eta patronalen pasibotasunak eta desadostasunak bultzatuta.
Egungo egoerak, berriz ere, arrazoia ematen digu, eta adinekoentzako arreta-eredu berri bat sortzeko beharra berresten digu, ereduaren erdigunean gure adinekoak jar daitezen, eta ez enpresa kudeatzaileen negozioa. Alegia, Gipuzkoako Foru Aldundiaren onespenarekin aberasten diren enpresak; izan ere, adinekoen egoitzak zerbitzu publikoa dira, eta gipuzkoar guztiek finantzatzen dituzte zergen bitartez.
Are gehiago, gure adinekoentzako arreta kalitatezkoa izan dadin, arreta ematen dieten langileek lan-baldintza duinak eta kalitatezkoak izan behar dituzte, eta horiek gabe arreta ezin da gauzatu.
Pandemiarekin, emakumezko langileen lan-prekarietatea ikusgarriago bihurtu da, eta, hala ere, ez diote kanoiaren oinean egoteari utzi, eta beti erakutsi duten bezala egiten jarraituko dute, emakumeei axola baitzaie gure adinekoak.
LAB sindikatuak beti salatu du langile falta, lan-erritmo gehiegizkoak, arrisku psikosozial eta ergonomikoen eraginpean etengabe egotea, etab.
Bada garaia egungo zaintza-eredua sakon jorratzeko, eta, horretarako, haien kudeaketa publikoaren aldeko apustu garbia egiteko. Hala ere, aldi baterako eta berehala, txaloak gertaera zehatz bihurtzeko garaia da, zaintzaren funtsezko funtzioa aitortuz, langileen lan-baldintzak eta zerbitzuaren kalitatea hobetuz.