LABen balorazioan agertzen denez, Geroa Baik Osasunbidean egin kudeaketaren ezaugarri nagusiak lirateke:
1- Langileak eta erakunde-egitura kudeaketari dagokionez, UPNren garaian egindakoaren jarraipena da. Langileak kudeatzeko staffean (eta gainerako ataletan: ekonomikoan, kontablean, lanetan, azpiegituretan, mantentze-lanetan, zerbitzu juridikoan) ia ez da aldaketarik suertatu. Horretxegatik, nahiz eta Osasunbidearen Gerentziak ildo berriak ezarri, hauek ez dira betetzen, edo bestela, hutsaltzen dira. Horren ondorioz, langileek osta-osta sumatu dituzte lan baldintzak hobetu zaizkiela.
Gordetzen diren egitura organikoen buruzagitzak zeharo atrofiatuak daude, sorospenari nahiz administrazio arloari dagokienez. Erakundetzar hura prebendak banatzeko sortu zuten, eta edukirik gabeko buruzagitzei eusten die. Harrigarria bada ere, aipagarria da, kudeatze arloan, egiazko prestakuntzarik gabeko eta eskakizunak betetzen ez dituzten (batez ere, lan-taldeetan) langileak daudela.
2- UPNk ezarri zituen ia erdi mailako koadro guztiei eutsi zaie (nahieran aukeratuak). Konfiantza postuei eutsi diete UPNk egin murrizketa-politikaren egiazko babesleak izan zirenek. Horren adibide, Lehen mailako Atentzioaren Langileri Zerbitzuen eta Ospitaletegiaren Buruzagitzak, Osasun Mentalaren Zuzendaritza, Lizarra-herriko Zuzendaritza,… Baina, batez ere, azpimarratu, Cristina Ibarrolari (Marta Veraren agindupean, Osasunbidearen aurreko Osasunaren Zuzendari Nagusia eta Gerentea zena) utzi zaion Zerbitzuaren Zuzendaritza.
3- Elite profesional txiki batzuen interes korporatiboak betikotu eta gailentzen zaizkie langileen interes orokorrei eta oro har, sorospen zerbitzuari. Aurreko puntutik eratorrita, hirugarren hau daukagu, UPNk oinarritu baitzuen osasungintzan erabili zuen murrizketa politika Osasunbidean, nonahikoak diren erakunde korporatiboen onespenean, sindikatuekin (SATSE edota SMNrekin) edota elkargoekin. Izate edo erakunde horiek kolektibo batzuen ordezkaritza osoa beren gain hartzen dute, lanbideko gainerako lankideen lan baldintzen kontura edota gainerako talde profesionalen kontura. Langile guztien lan baldintzak eta sorospenaren kalitatea baino, buruzagitzen eta gainsoldaten (produktibitateak, zaintzak edo bisita-baimenak) banaketa lehenesten da. Azpimarragarria da erizaintzako buruzagitzetan dagoen hipertrofia, batez ere CHNn, non zuzendaritza zereginak bateratu baino lehen, hura bi zuzendarien artean egiten zuten, asko jota, laguntzako zuzendariordetza batekin; gaur egun, aldiz, 18 pertsonen artean betetzen dute zeregina: zuzendari bat, 3 zuzendariorde, 14 arloko buruzagitza.
4- Goi-kargudunen arteko dikotomia, batez ere SNS Osasunbidearen Gerentzia eta CHN-ren Gerentziaren artean ematen da. Goi-zuzendaritzako blokea ez da trinkoa eta ez du behar besteko kohesiorik osasunaren sistema publikoa eraldatzeko eta indartzeko proiektu baten inguruan.
Zuzendaritzen arteko tira-birek, batez ere, CHNkoaren eta Zerbitzu Zentraletakoen artekoak, ageri baino agerikoak dira. Egin dugun analisian, gure ustez, CHNk eragozpen gehien paratu dizkie kontratazioa nahiz langileen antolamendua hobetzeko neurriei.
5- Plantilla egonkortzerakoan epeltasuna.Osasunbidearen behin-behinekotasuna %40koa baino handiagoa izaki, enplegu publikoa sor dadin, politika ausartagoa erabili behar da; horren xedea aipatu behin-behinekotasunaren %40a, plantilla osoaren bataz bestetzat harturik, ikaragarri gainditzen diren mailetan lanpostu finkoak indartzeak izan behar du.
Ondorioak: ondoriozta daiteke Gero Baik, lau alderdiak bazter utzirik, negoziatu dituela SNS Osasunbidearen politikak eta kudeatzeko erak. Oposizioaren alderdien kideak diren pertsonek (UPN, PP edo PSN) ardura postuak betetzeak adierazten digu osasungintzaren sistema publikoaren kudeaketan parte hartu ohi duten aktoreen (interes orokorrak baino, partikularrak lehenetsiz) eta kudeatzeko era horiek errotik aldatzeko eskatzen duen eskari politiko eta sozialen artean oreka arriskutsuari eustera jolasten ari direla.