Gogorarazi behar dugu sektore honetako Estatu mailako hitzarmenean, 2012an, UGTk, CCOOek eta Espainiako Patronalak 16 gai gorde zituztela esparru horretan negoziatzeko, herrialdeko hitzarmenak neurria handi batean edukiz hustuz. Horri segida emanez, Arabako Hitzarmenaren zenbait arlo Estatukoak arautuko ditu (kontratazioa, probaldia, maila profesionalak,…), tartean inaplikazioak ere, eta horren ondorioz derrigorrezko arbitraia inposatu diete Arabako langileei.
Gainontzekoan ere, UGTk eta CCOOek men egin die SEAren asmoei eta bestelako atzerapausuak onartu dituzte, besteak beste, ultraktibitatean -18 hilabetera mugatuz- eta malgutasunean, 125 ordu ezarriz (orain arte 20 ordu ziren eta enpresetan ez ziren erabiltzen, beraz 125 ordu enpresaren mesedetan eta langileon bizitza pertsonal eta familiarraren kontra). Gainera, KPIren erreferentziarik gabeko soldata igoera eskasa da (%1), eta plus konpentsagarririk ez dagoenez, langileek sekulako eros-ahalmenaren galera sufrituko dute, 2008tik ez baitute izan soldata igoerarik.
Honenbestez, beste behin ere argi gelditu da UGT-CCOOen sumisioan oinarritutako sindikalgintza, uko egiten baitiote konfrontazio minimoari ere eta SEAri langileen eskubideak oparitu dizkiote, lan erreformari alfonbra gorria jarriz. LABek bere aldetik, ahal duen enpresa guztietan planteatuko du lan baldintza kaxkar hauek hobetzea, langileen aktibazioa bilatuz.