Txertaketak aurrera egin ahala eta murrizketak murriztu ahala, jarduera-erritmoa berreskuratzen ari da, batez ere mugikortasun-mugek gehien eragiten dieten sektoreetan. Hori guztia kontuan hartuta, eta maiatzean udako kanpaina hastearekin batera, Gizarte Segurantzako afiliazioak gora egin du, eta, ondorioz, langabezia jaitsi egin da.
Hala ere, Enplegu Zerbitzu Publikoek zabaldutako datuen arabera, Hego Euskal Herrian 161.178 langabe daude oraindik, hau da, pandemiaren hasieran baino ia 10.000 gehiago. Gainera, beste 28.267 pertsona daude lan-erregulazioko egoeran.
Nolanahi ere, krisiaren unerik latzenak gainditu ondoren, komeni da arreta-gunea lan-merkatuak azken hamarkadetan izan dituen eta langile-klaseak jasaten dituen arazoetan jartzea.
Lehenik eta behin, langabezia-tasa handia aipatu behar dugu, Europar Batasuneko bi estatutan baino ez baita gainditzen: Espainiakoan eta Italiakoan. Bereziki larria eta kezkagarria da gazteen egoera, %37tik gorako langabezia-tasarekin ia hirukoiztu egiten baita Europar Batasuneko batezbestekoa.
Era berean, prekaritatearen Europako rankingaren buruan gaude, baina azken lau hamarkadetan onartutako erreformek ez dute lagundu lan-segmentazioa eta aldi baterako kontratazioaren abusua murrizten. Hori horrela, sinatutako aldi baterako kontratuen bolumenak kontratazio osoaren %90etik gorako mailan geldituta jarraitzen du.
Era berean, langabeziagatiko babes-sistemaren estaldura-maila txikiak aipatu behar dira. Zehazki, ofizialki langabezian dauden hiru pertsonatik batek soilik jasotzen du langabezia-prestazioren bat.
Egoera horri buelta ematen hasteko, azken lan-erreforma indargabetu beharko da; baina horrek ez du esan nahi neurri hori nahikoa denik, helburua ez baita aurreko egoerara itzultzea.
Nolanahi ere, argi dago enplegua sortzea eta prekaritatea amaitzea ez direla propaganda instituzionalerako tresna gisa sortutako enplegu-planen eskutik etorriko, eta are gutxiago laneko protesten aurkako polizia-errepresioa areagotzetik.