Espainiako Gobernuak iragarritako KPI-aren igoera pentsioetan (%0,9 Espainiako Estatuan) berandu iristen den neurri bat da eta ez ditu inolaz ere asebetetzen Euskal Herriko pentsiodunen mugimenduaren beharrak eta aldarriak. Pentsio, enplegu eta bizi duinaren alde, ezinbestekoa da mobilizazioa indartzea eta Greba Orokorrerako deialdia urrats berria da norabide honetan.
Espainiako Gobernuak, gainera, ez du KPI-aren igoera bermatu datozen urteetarako. Horrenbestez, iraunkortasun faktorea ere ez da bertan behera utziko; PSOE eta Podemosek sinatutako akordio programatikoaren arabera, aukera hori jasotzen da, “beti ere sistemaren iraunkortasuna epe ertainean eta luzean bermatuz gero”. Bada, zehaztapen hori ezkutuko elementu bat da balizko derogazio hori baldintzatzeko eta etorkizuneko pentsioak murriztu ahal izateko.
Hego Euskal Herriko pentsiodunen erdiak baino gehiagok 1.000 euro baino gutxiago jasotzen ditu. Bistan da %0,9ko igoera batek (kasu onenean, 9 euro lirateke pentsiodunen erdiarentzat) ez diola amaiera jartzen pertsona hauek bizi duten prekarietateari.
Kontutan hartu behar da, EAEn, pentsio baxuenak Diru-sarrerak Bermatzeko Errentarekin (DBE) osagarritzen direla. DBEa jasotzen duten pertsonen %25 pentsiodunak dira, hots, 13.421 pertsona. Pertsona hauei ez zaie igoera aplikatuko (osagarriak absorbatu egiten du). Modu honetan, Eusko Jaurlaritzak igoerari dagokion dirua aurreztuko du, eta diru hori baliatu beharko luke hemen eta orain pentsioak 1.080 eurora arte osagarritzeko aldarria gauzatzeko.
Inoiz baino arrazoi gehiago dago urtarrilaren 30eko Greba Orokorrerako. Hego Euskal Herriko Pentsionisten Mugimendua aldarrikatzen ari den bezala eta Greba Orokorrerako bere aldarrikapen taulan Euskal Herriko Eskubide Sozialen Kartak jasotzen duen moduan:
• Premiazkoa da 2013 eta 2011ko pentsio-erreformak indargabetzea.
• 1.080 eurotako gutxienezko pentsioa ezinbestekoa da bizi duinak bermatzeko.
• Pentsioen genero arrakalarekin amaitu behar da. Hego Euskal Herrian, emakumeek gizonezkoek baino %40 apalagoak diren pentsioak jasotzen dituzte. Honi lotuta, bereziki larria da emakume alargunen egoera.
Madrilgo gobernuak ez ditu aldarrikapen hauek agendan jasotzen. Neurri guzti hauek bermatu eta euskal langile eta pentsionisten beharrizanak asetuko dituen babes sozialerako sistema artikulatuko dituen bidea mobilizazio soziala da, gizarte mugimendua erakusten ari den moduan eta hemen erabakitzea gure pentsioen etorkizuna.
“Aurrerabide-gobernuaren” proposamena, Toledoko Ituna indartzearena pentsioen inguruko kontuak argitzeko espazio moduan alkandora hertsagarri bat da euskal pentsionisten aldarrikapeen aurrean. Honi lotuta, urrats sendoak eman behar ditugu aipatu sistema publiko, propio eta duinaren eraikuntzan.