Hego Euskal Herrian, otsaila 219.944 langabeturekin itxi zen, hau da, aurreko hilabetean baino 1.649 petsona gutxiagorekin. Hala ere lan-eskatzaileen kopurua, mantendu baino gorantz doala esan dezakegu, urtarrilan baina 110 pertsona gehiagok eskatzen dute lana.
Izan ere, gaur enplegu-bulego publikoetan gutxi gora behera lehengo urtean baino 22.000 lan-eskatzaile gehiego daude, baina ez dira langabeziko datu ofizialetan agertzen okupatuta egon eta aldi berean enplegu hobe bat edo daukanarekin konpatiblea dena eskatzeagatik. Azken urtean egoera honetan aurkitzen den kolektiboak %62an egin du gora, honek agerian uzten du sortutako enpleguaren kalitatearen aurrean zer nolako ondoeza dagoen.
Gainera, sortzen diren lanpostu berrien lan baldintzek okerrera egiteari langabezi babes sistemaren gainbehera gehitu behar zaio, hain zuzen ere gaur egun langabezian dauden 122.529 pertsonek ez dute inolako laguntzarik jasotzen, hau da langabezian daudenen %55,3. Et jasotzen den laguntzaren kuantia %3 jeitsi da aurreko urtearekin alderatuz.
Dudarik gabe, langabeziaren txantaia erabiliz inposatutako eskubideen murrizketen eta krisiaren ondorioz langileria prezio altua ordaintzen ari da. Sakrifizioen banaketa ez da ekitatiboa izan; eta orain, ekonomiaren susperraldi progresiboa iragartzen den honetan, langileak —batez ere kapa kaltetuenak— koiuntura berriak sortu dituen benefizioetan partu hartu behar dute.
Enplegu establearen sorrera, soldata duinen ezartzea eta desberdintasunen txikitzea ez da merkatu indarren bat bateko emaitza izango, baizik eta politika plubliko alternatibo eta gaurko desastre soziala eragin dutenengandik erabat ezberdinen ondorioa baizik.
Hala ere, patronala eta PPren Gobernuak prekarietatea eta soldaten murrizketan, kotizazioen jeitsieran eta kaleratze merke eta errazetan oinarritutako konpetitibitate erdua zabaltzen jarraitzen dute. Azken batean, ezberdintasunera eta prekarietatera garaman konpetibitate estrategia bat, eta gainera porrot ekonomikora garamatzana.