Herrialde guztietan izan da jaitsiera, eta gizon zein emakumeei eragin die. Horrenbestez, langabeziari dagokionez, gizon eta emakumeen arteko aldeak bere horretan jarraitzen du; %42 eta %58, hurrenez hurren. Kontrara, langabeziak gora egin du 25 urte baino gutxiagoko gazteen artean, abuztua bukaeran baino 447 gazte gehiago baitaude langabe.
Iraileko langabeziaren jaitsierak oso ohikoa den iruzur batekin du lotura hein handi batean. Izan ere, oporretan behin behineko langileei baja eman ohi zaie zenbait arlotan, gero irailean haien kontratuak berritzeko. Modu honetan, opor garaiko soldatak eta gizarte kotizazioak aurreztu egiten dituzte. Iruzur hau Irakaskuntza bezalako sektoreetan oso errotuta dago, baina ez da bakarrik arlo pribatuan aritzen diren enpresen gauza, Administrazio Publikoan ere zabalduta dagoelako.
Bestalde, beharrezkoa iruditzen zaigu salaketa bat egitea: langabeziatik bermatzeko sistema ez da nahikoa eta zaharkituta geratu da lan merkatuak gaur egun sortzen dituen beharrei begira, oso dualizatuta dagoelako eta lan indarren zati handi bat langabe, azpikontratatu edo modu prekarioan edo behin behinean lanean ari direnek osatzen dutelako.
Prekarietatea eta miseriazko soldatak anomalia iraunkor bilakatu dira indarrean dagoen lan harremanetarako ereduan. Langabe dauden hiru pertsonetatik bik ez dute inolako langabezia laguntzarik jasotzen.
Laburbilduz, gure gizartearen egoera hain da larria 2008ko krisiaren antzeko beste bat jasatea biziki gogorra izango litzatekeela. Hortaz, hurrengo errezesioa noiz etorriko zain ezin gara egon. Arrazoi honengatik, premiazkoa da egungo ekonomia politiken zutabeak deseraikitzea, kapitala eta enpresa handiak dituztenen interesak handitzea baitu helburu, beti ere eskubide sozialen eta lan baldintzen kalterako.
Era berean, babes sozialerako sistemak zuzendu behar dira bere izaera birbanatzailea eta solidarioa indartzeko.
Ez dago formula magikorik aldaketa hauek lortzeko. Gure palanka bakarrak lidertza eta mobilizazio soziala dira.