Norbegako (Coca Cola bezala ezagunagoa) hitzarmen kolektiboaren negoziazioaren aurrean, LABek enpresaren jarrera salatzen du, ez baitu inolako hobekuntzarik eskaintzen langileen soldata- eta lan-baldintzetan. Adibide batzuk jartzearren, soldata-eskaintzak erosteko ahalmenaren galera argia dakarkie langileei, plantilla osatzeko hamar kontratu finko baino ez egitea proposatzen du, eta bigarren baja eta ondorengoetan ordainsaria osatzeari utzi nahi dio.
Hau hitz bakar batekin bakarrik azaldu daiteke, berekoikeria, 2020. urteko datu ekonomikoen arabera (urte txarra, enpresaren arabera) mozkinen eta dibidenduen artean 80 milioi euro sortzen dituen enpresa baten aurrean gaudelarik. Ikusten dugu enpresak gutxienez hilabete luzatzen duela bilera batetik hurrengora arterako tartea. Nork uste du horrela akordiorik sinatu daitekeenik? Ze borondate dago bi aldeentzat onuragarria izango den akordio bat sinatzeko? Bestalde, bileretan enpresak larderia handia erakusten du; izan ere, sindikatuen puntuetan horietako batzuetaz ez du hitz egiten, eta lasai esaten du ez dituela sinatuko eztabaidatu gabe ere.
Egoera horretan, enpresan dauden sindikatuok elkarrekin lan egin beharko genukeela uste dugu. Abiapuntu horretatik, ELA eta LAB sindikatuok nobilizazioen dinamika bati ekingo diogu, ekainaren 7an eta 9an lan- ordutegitik kanpoko kontzentrazioak eginez, eta ekainaren 14an eta 16an bi orduko lanuzteekin jarraitzeko. Espero dezagun mobilizazio horiek enpresa negoziazio serio eta errealetara eramango dutela. Enpresak sei hilabete izan ditu langileekin akordio batera iristeko, eta nahiago izan du soka tenkatzea egungo egoerara iritsi arte.
LAB sindikatuak argi utzi nahi du eduki justuak dituen akordio batera iristeko prest gaudela, baina argi utzi nahi dugu gure borrokarako grina langileen eskubideen alde borrokatzeko. Norbegako langileak bidezkoa dena soilik eskatzen ari dira, beren soldatak eta baldintzak hobetzea enpresaren etekin handien neurri berean.