Pobrezia Energetikoaren Aurkako Eguna da otsailaren 17a. Bada, Eusko Jaurlaritzaren Pobrezia eta Gizarte Ezberdintasunei buruzko azken Inkestaren arabera, EAEn bizi diren 200.000 pertsona baino gehiagok ezin dute tenperatura egoki bat mantendu euren etxeetan neguko hilabeteetan. Zifra hori bikoiztu egin da 2008tik eta COVID19ak eragindako krisi ekonomikoaren ondorioz, handitzen ari da. Pobrezia energetikoa langile klaseak pairatzen dituen prekarietate eta pobrezia egoeren aurpegi bat gehiago da, bestelako pobrezia egoerekin lotura zuzena duena.
Estatuko gobernuak pasa den urtearen bukaeran onartutako dekretuan zerrendatzen diren neurriek (kasuistika eta pertsona andana kanpoan uzten dituena) eta Eusko Jaurlaritzaren eta Nafarroako Gobernuaren pasibitateak ez dute energiarako eskubidea bermatzen. Egun daukagun babes sozialeko sistema guztiz eznahikoa da langile klaseari bizitza duin bat bermatzeko, baita alor energetikoan ere. Baina errealitate honetatik haratago, arazo estrukturalei aurre egin behar zaie; sektore energetikoaren pribatizazioa eta oligopolioaren sorrera enpresa transnazionalaren zerbitzura egon da eta dago. Gutxi batzuen irabaziak pertsona guztiek energiarako dugun eskubidearen gainetik kokatu da. Orain dela aste batzuk jazotako argiaren prezioaren %27ko gorakada horren adibide garbia da.
Norabide aldaketa bat beharrezkoa da. Babes sozialerako sistemaren indartzea eta horniketa eteteen debeku erreala energia sektorearen publifikazioaren, prezioen kontrolaren eta energia burujabetza egikaritzeko tresnen sorreraren eskutik joan behar dira. Beste eredu energetiko bat eraiki behar dugu, iturri berriztatzaileetan, logika publikoan eta deszentralizatuan oinarrituta egongo dena; helburua, gizarteari bizi kalitate duin bat eskaintzea da.