Hain zuzen ere, okupatuta dauden herritarren %17 baino gehiagok lanaldi partziala dute (emakumeak, bereziki) eta hauen artean %58 inguru lana bilatzen ari dira, baina ez dute lanaldi osoko alternatibarik aurkitzen.
Prekarietatea eta lan errotazio egoera honen beste erakusleetako bat ondoko datu hau da: sinatutako 100 kontratuetatik 7 dira mugagabeak bakarrik, eta denbora zehatz baterako aldi baterako kontratuen %57k zazpi egun baino gutxiagoko iraupena dute.
Hau guztia ikusita, LABeko idazkari nagusi Garbiñe Aranburuk argi du langabeziaren datu hutsek ez dutela benetako errealitatea adierazten. Izan ere, bere iritziz, “langabezia jaistea ez da albiste ona, prekarizazioa indartzearen kontura gertatzen delako”.
Gainera, lan erreformatik sei urte betetzen diren honetan, langabeentzako prestazio sistemak eskaintzen duen babes maila gero eta txikiagoa dela salatu beharra dago.
Hau horrela da enpleguaren prekarizazioaren ondorioz, egoera honetan zaila baita eskubideak sortzea kontribuzio-prestazio bat eskuratu ahal izateko. Bestetik, Espainiako Gobernuak 2012an langabezia prestazioak murriztu izanak ere beste faktore bat da, prestazio hauek eskuratzeko bidea zaildu baitute, eta kopurua murriztu.
Gaur egun, Hego Euskal Herrian ofizialki langabe diren herritarren %31k bakarrik jasotzen du prestazioren bat SEPEren aldetik (lehen INEM zena). Honela gauzak, Espainiako langabezia sistemak 113.927 pertsona uzten ditu babesik gabe (urtarrileko datua). Gainera, 26.456 lagunek jasotzen dute 430 euro inguruko prestazio asistentzial bat; hots, pobrezia mailatik nabarmen beherako kopurua.