Aurtengo martxoko langabezia datuak Covid-19aren krisiaren gestio bete-betean iritsi zaizkigu eta testuinguru horretan kokatu behar ditugu. Langabeziaren igoera garrantzitsua da izan da Hegoa Euskal Herri osoan, Otsaila bukaeran 151.000 langabetu egotetik martxo bukaeran 165.500 langabetu izatera pasa gara, ia %9,6ko igoerarekin.Datu hauei Aldi Baterako Enplegu Erregulazio Espedienteetan (ABEEE) dauden langile kopurua gehitu behar zaie, azken datuen arabera 176.000 langile daude egoera horretan Hego Euskal Herrian.
2008ko finantza krisiaren ondoren harturiko erabakiek ondorio lazgarriak utzi zituen Euskal Herriko jendartearentzat. Behin eta berriz salatu genuen Gobernuetatik eratorritako neurriek langileen bizkar kapital handiei soilik egiten ziela mesede. Hego Euskal Herriko langabezia %16,7raino igo zitzaigun eta pixkanaka langabezia hori beheraka joan den arren prekarietatea eta pobrezia zabalduz joan dira, bai eta soldata altuenak dituzten eta apalenak dituzten langileen arteko eta emakume eta gizonen arteko soldata arrakala.
Aurtengo martxoko langabezia datuak Covid-19aren krisiaren gestio bete-betean iritsi zaizkigu eta testuinguru horretan kokatu behar ditugu. Langabeziaren igoera garrantzitsua da izan da Hegoa Euskal Herri osoan, Otsaila bukaeran 151.000 langabetu egotetik martxo bukaeran 165.500 langabetu izatera pasa gara, ia %9,6ko igoerarekin. Datu hauek argi erakusten dute azken hilabete-urteetan sortu den enplegua prekarioa izan dela, erabili eta botatzeko enplegua izan da eta orain botatzeko garaia iritsi da. Gazteen langabezia gainera ia %12 igo da, bataz-bestekotik gora.
Datu hauei Aldi Baterako Enplegu Erregulazio Espedienteetan (ABEEE) dauden langile kopurua gehitu behar zaie, azken datuen arabera 176000 langile daude egoera horretan Hego Euskal Herrian.
Aipatu beharra dago SEPEk ABEEE bidez langabezian dauden langile guztien prestazioa seme-alabarik izango ez balute bezala ordainduko duela, eta oraingoz idatziz dagoen irizpide bakarra da. Beraz, ABEEEan dauden langile askok langabezian beharko luketen baino prestazio askoz ere baxuagoa jasoko dute, 1.000 euro inguru 12 pagetan. Gainera, prestazioa jasotzea maiatzera arte atzeratu daiteke. Beraz, langile eta familia asko hilabete osoa inongo prestaziorik jaso gabe egoteaz gain, bizitza aurrera ateratzeko gutxienekoa ere ez diete ordainduko ondoren.
2008an bezala, orain hartzen ari diren neurriak ez datoz bide onetik. Osasuna lehenetsi beharrean kapitalaren interesak lehenetsi dituzte konfinamendurako neurriak gaizki eta berandu hartuz eta gainera, erabaki nagusiak Madrilen zentralizatu dituzte. Iragarri dituzten neurri sozialak ere urrun daude jendartearen egiazko beharrizanetatik. Urkullu oraindik eta nabarmenago dabil kapitalaren aldeko kanpaina egiten, bai egiten duen diskurtsoan, jardunean ta baita harturiko neurriei dagokionean ere: enpresei 568 milioi, osasun sisteman 200 milioi, familientzat 54 milioi eta langileontzat ezer ez. Ez dute langileei begirako neurri bakar bat hartu.
Hona ekarri gaituen eredua ez dela baliozkoa argi geratu da, gutxi batzuen aberastasuna handitu eta jendartean pobrezia eta prekarietatea hedatzeko soilik balio izan du. Zaurgarriak ziren kolektiboak (emakumeak, migranteak, gazteak…) hazi, zabaldu eta jendartean jada existitzen ziren arrakalak handitu egin dira.
Honekin bukatzeko langileriaren eta jendarte osoaren interes eta beharrizanak kontutan hartuko dituen eredu baten eraikuntza ezinbestekoa da, kapitalaren aurrean pertsonak eta bizitza erdigunean jarriko dituena.