Donostian, uztailaren 18an
Erreskatearen berri izan genuenean salatu genuen egin zaigun iruzur politiko eta sozialik handiena izango zela eta murrizketa ikaragarriak ekarriko zituela. Horrela izan da. Inposatu berri zaizkigun erreformak dira sistema finantzieroaren erreskatearen prezioa. Estatu espainiarrak definitiboki hartu du Greziaren bidea, hartu zezakeen biderik txarrena, krisia betikotu du horrela ez dagoelako egoerari buelta ematerik, bazterketa soziala eta pobrezia egiturazko errealitateak bihurtuko dira (ez dira momentuko egoera bat izango). Eta txarrena, hau ez dela gainbeheraren bukaera, ez baitute interbentzioaren aukera baztertzea lortu.
Bide honi lotuak jarraitzea suizidio politiko eta ekonomiko bat da Euskal Herriarentzat. Eta guztiz antidemokratikoa da gainera, gure etorkizuna goitik behera baldintzatuko duen Estatu Erreforma bat inposatzen ari zaigulako euskal herritarron borondatearen kontra eta Euskal Herriaren etorkizunaz erabakitzeko dugun eskubidea berriro ere ukatuz.
Estatu Erreforma bortitz eta sakon bat burutzen ari dira
Sakona egiturazko erreforma baten aurrean gaudelako. Ez dira momentuari erantzuten dioten neurriak hartzen ari.
− Estatuaren papera aldatzen ari dira. Aurrerantzean iniziatiba pribatuari laguntzera eta kontrol soziala ziurtatzera mugatuko delako. Gobernuek guztiz galdu dute ekonomiaren kontrola eta elite ekonomiko baten eskutan utzi dute eredu ekonomikoa antolatzeko eta garatzeko ahalmena.
− Elite ekonomikoaren zerbitzura jarriz, aberastasuna esku gutxitan oraindik eta gehiago biltzeko eta espekulatzen jarraitzeko neurriak hartzen dituzte etengabe. BEZ zerga igotzea aberatsei amnistia fiskala bermatu eta gero, adibidez.
Bortitza eredu kapitalista bortitzena ezartzea delako helburua, horrek izango dituen ondorio sozialekin.
− Krisi hau sortu duten politika neoliberalei muturreko politika ultraneoliberalak ezarriz erantzutea jendartea bazterketa sozialera eta pobreziara kondenatzea da.
− Honek guztiak izango dituen ondorio sozialak jakinak izanik ere, Estatuak herritarrei babesa ukatu besterik ez die egiten. Ez dituzte oinarrizko zerbitzu publikoak ziurtatzen eta prestazioak murrizten dituzte. Lehen pentsioak eta orain langabezi prestazioa.
− Espainiar Estatua basamortu bat izango da eskubide sozial eta laboralei dagokionez.
Langileok kalera ateratzea eta gure eskubideen aldeko borroka indartzea eta zabaltzea beste biderik ez daukagu eta hori da euskal sindikalgintzatik, eragile sozialekin batera, bultzatu behar dugun bidea.
Baina horrekin batera, goi mailako erabaki politikoak hartzeko momentua da. Urrats politiko berriak emateko garaia da. Euskal alderdi politikoei sakoneko ekimen politikoak egiteko garaia heldu zaie bertako langileriaren eta herritarren interesak benetan ordezkatu nahi badituzte.
Alternatiba badago, hiru erabaki politiko hartzen badira:
− Espainiako Gobernuaren neurriak ez aplikatzea.
− Iruñeako eta Gasteizko Gobernuek aurrekontu publikoetan hartutako neurriak atzera botatzea.
− Plan politiko eta instituzional berri eta oso bat egitea krisitik ateratzeko politikak garatzeko. Lau ardatzen gainean egin behar da horretarako:
− Justizia fiskala. Sistemaren erreforma sakona eginez. Enpresen iruzur fiskala borrokatuz. Aberatsek paraiso fiskaletan duten dirutza berreskuratuz.
− Zerbitzu publikoen sistema indartzea. Gastu soziala nabarmen handituz oinarrizko zerbitzuak guzti guztientzat ziurtatzeko.
− Euskal finantza sistema publikoa eratzea. Kreditua eta aurrezkia sozializatzeko. Espekulatzaileei Euskal Herrian euro bat bera ere ematen ez zaiela bermatzea.
− Bizi baldintza duinak bermatzea. Kalitatezko enplegua sortuz eta oinarrizko errenta ziurtatuz lanaren eta aberastasunaren banaketa justua ezarriz.
Alternatiba existitzen da eta beste bide bat hartzea posiblea da subordinazio hutsa alboratuz gero. Bi aukera horien artean erabakitzeko momentua da eta euskal herritarrei dagokie bi aukera horien artean erabakitzea.
LABetik Herriari hitza ematea eskatzen diegu Gasteizeko eta Iruñeako Gobernuei, herri galdeketak egin daitezela EAEn eta Nafarroan euskal eremuan instituzioek hartu behar duten bideari buruz erabakitzeko. Herriak erabaki dezala subordinazioaren eta bide propioaren artean.
Bada garaia egoerari buelta ematen hasteko eta horretarako eszenatoki berri bat finkatu behar dugu. “Erreformak aplikatuko ditut legeak horrela derrigortzen didalako” atzean utzi eta “beste bide bat hartzen dugu herritarrok horrela agindu didatelako” eszenatokira pasatzeko garaia da.