Orain arte Kutxabankek gehien jota lau bat urtez kontratatzen zuen pertsona bera jarraikako behin- behineko kontratuekin, antzinatasunagatiko diskriminazio-salaketak saihesteko. Hemendik aurrera, bi urtera inguratzen direnean emango die ostikada seguruenik. Ala inork uste al du Zuzendaritza honek mailaz igoko dituela behin-behinekoak izanik? Emaitza: langile gazteenen prekarizazioa, zerbitzuaren kalitate txarragoa eta laneko estres handiagoa.
Egoera honetan, eskarmentu handiagoko langileak ere ez dira onik aterako, desberdintasunek jomuga erraz bihurtzen dituztelako. Auzoko etxea sutan dago jada, eta haizea gogor dabil.
Kutxabankeko Zuzendaritzak irudimen gabezia larria erakusten du. Iragan hurbileko akatsei -batez ere CajaSurren zorigaiztoko erosketari- buelta emateko gai ez eta bankuaren aktibo guztiak likidatzen ari da, baita langileria ere.
Horretarako, CCOOen eta Pixkanaka-Kaskariren estatu-mailako gehiengoaz baliatzen ari da, gainbehera doazen bi sindikatu leial. 2017 eta 2018rako “trantsiziozko hitzarmen” bat saldu digute. Adierazgarria da 2018 bukaeran Kutxabankeko hauteskunde sindikalak ere izango direla. Hitzarmena garaiz salatuz gero, Kutxabankek bi sindikatu hauen ordezkaritza ziurtatuko du hurrengo hitzarmenari begira, hauteskundeetan gehiengoa galtzen badute ere. Hau guztia premia ekonomikoaren baitan (2020an bukatzen da Kutxabanken jabetza mantentzeko funtsak hornitzeko epea) eta konpondu gabeko arazo askorekin: batez ere, hiru euskal kutxen presazko bankarizazioak ekarri zituen desberdintasunak eta lekualdaketa behartuak.
Hau da, hitzarmen honekin langileak suzirian sartu gaituzte eta piroteknikaria kontratatu dute. Baina txistearen erantzuna agindu dugu. Nork irabazi du? Espainiako banka handiak, pozez zoratzen baitago euskal finantzetan geratuko den zuloarekin.