Datu makroekonomikoek diote krisi ekonomikoa atzean utzi eta hazkunde fase batean sartu dela Hego Euskal Herria, baina honek ez du herritarron egoera hobetu, alderantziz batzuen aberastasuna, jendartearen sektore zabalen miseriaren kontura egin da. Hau salatuz agerraldia eskaini du LABek.
Barne produktu gordinari, enpresa handien irabaziei edo enpleguari lotutako mezu baikor asko entzutzen ari gara, baina lan merkatuko datu hotzak aztertuz gero errealitatea bestelakoa dela argi dago. Egoera sozio-laborala oso larria da. Adibidez, azken urteetan urtez-urte igo egin da oinarrizko gastuei aurre egin ahal izateko RGI edo RIS behar duten herritarren kopurua.
Lan prekarietatea, langile pobreak eta pobrezia orokorrean, ez dira krisiaren ondorio “natural” bat, politika jakin batzuen emaitza baizik. Hain zuzen ere azken urteetan, patronal zein instituzioek, aplikatutako pobretze politikek helburu jakina zuten, hala nola pobreziaren hedapena zabatzea kapitalaren irabaziak handitzeko. Hala nola, lan erreformaren ondorioz gaur egun gero eta gehiago dira enplegua izanda RGIarekin osatu behar izaten dutenak eta bestalde babes soziala suntsitzeak pobrezia betikotzea dakar.
Honen aurrean LABek alternatibak poropsatzen ditu. Lan erreformei aurre egiteko neurriak —35 orduko lanaldia, ordu estrak ezabatzea eta jubilzaio adina aurreratzea—aplikatu ahal izateko tresnak propioak exigitzen ditugu. Bestalde enpleguaren kaskartzea gainditzeko kalitateko enplegua bermatzea beharrezko jotzen dugu, besteak beste 1.200ko gutxieneko soldata ezarriz, hitzarmenen ultraaktibitatea mantenduz edo behin behinekotasuna mugatuz. Azkenik, gaur egun orokortzen ari den babes faltaren aurrean Premiazko Plan bat abiatzea proposatzen dugu. Horrek, gizarte prestazioak hobetuko ditu enpleguaren galerari eta diru-sarreren faltari erantzuteko. Etxebizitza eta elikadurarako eskubidea bermatuko du eta, gizarte eta enplegu zerbitzu publikoak indartuko ditu.
SITUACIÓN SOCIO-LABORAL DE EUSKAL HERRIA TRAS LA OFENSIVA DEL CAPITAL A LA CLASE TRABAJADORA