LABen Delegatuen Batzar Nazionala – Asamblea Nacional de Delegadas y Delegados
Garbiñe Aranburu Idazkari Nagusiaren hitzartzea
Intervención de la Secretaria General Garbiñe Aranburu
Kongresuan hartutako erabakiak gauzatzen hasteko ikasturtea izan behar da honakoa. Kongresu ondorengo lehen Batzar Nazional honetan ditugun erronkak konpartitu nahiko nituzke zuokin.
Hiru helburu nagusi ditugu: Batetik, burujabetza prozesuan sakontzea, bigarrenik preso eta iheslarien etxeratze bidean urrats berriak ematea eta hirugarrenik, bizitzaren prekarizazioari aurre egin eta bizitza duinaren aldeko lanean eta konfrontazioan sakontzea.
Kurtso hasiera mamitsua, intentsoa izaten ari da. Agenda politikoari dagokionez, EAEn autogobernu ponentzia martxan da; Nafarroan ere akordio programatikoan jaso moduan estatus politiko berriaren eztabaida zabaltzeko urtea izan beharko luke eta Ipar Euskal Herrian Lurralde Elkargoaren sorrerarekin emaniko urratsetan sakontzen jarraitu behar da. Baina zalantzarik gabe, Kataluniako errefendumak eta burujabetza prozesuak markatu dute agenda politikoa.
Begiak Kataluniara begira ditugu, bihotza herri katalanarekin. Mirestekoa herri katalana izaten ari den jarrera, salbuespen egoeran dagoen herria izanik ere erakusten ari diren ausardia, determinazioa, konbentzimendua, harrotasuna, ilusioa. Arrazoiaren indarra duen herri mobilizatu eta antolatua delako une honetan Katalunia. Lezio handia ematen ari da. Zorionak eta txalo bero bat!
Igandetik aurrera ezer ez da berdin izango. Estatu antidemokratiko batean bizi garenaren beste adierazle izan zen igandean gertaturikoa, beste urrats bat. Irudi oso gogorrak ikusi genituen, oso larria da estatuak erabilitako errepresioa. Estatua, PPren Gobernua, PSOE eta Ciudadanosen laguntzarekin erreferendumaren aurretik eta egunean bertan saiatu zen ekidin ezin zuena ekiditen.
Indar polizialek neurri gabeko eta justifikaziorik gabe indarkeriaz zapuztu nahi izan zuten atzera bueltarik ez zuena. Frankismo garaiko irudiak ikusi genituen berriro ere. Baina alferrik!
Kataluniako herriak eta instituzioek, oztopo guztien gainetik, argi zuten, herriari hitza ematea demokrazia dela, errepresioaren bidetik mugatu ezin daitekeela demokrazia eta bozkatuko zutela.
A partir del referéndum del domingo nada volverá a ser igual, un día que difícilmente olvidaremos, un día que quedará marcado en el calendario. El domingo, el pueblo catalán votó y aunque no fuera en las mejoras condiciones, consiguieron resultados destacables que les otorgan la legitimidad de avanzar en el proceso soberanista. El camino no será fácil. La represión y el acoso no han terminado.
Tenemos que sacar conclusiones muy claras del proceso de Catalunya. Lo que está pasando tiene sus raíces en el modelo territorial que estableció el régimen del 78. No se construyó un estado democrático, sino un estado de carácter neofranquista, se impuso un régimen que negaba el derecho a decidir de pueblos y clase trabajadora.
Decían que, Franco dejó todo atado y bien atado, pero nada es para siempre, el régimen del 78 se tambalea. Se ha abierto una grieta que no hemos conocido en los últimos 40 años. Hasta el propio rey se ha tenido que posicionar, esto indica la magnitud de la crisis de estado. Ha hablado y cómo, ha hecho una declaración de guerra en toda regla.
“Ezer ez da betiko eta gure artekoa bukatua dago” dio Ken Zazpiren abesti batek. Horixe da Espainia eta Kataluniaren artean dagoen dibortzioa. Bukatu da, katalanak badoaz.
Y ése es el camino que debemos hacer las y los trabajadores de Euskal Herria. Dos pueblos y una misma lucha. También en Euskal Herria tenemos que dar un nuevo impulso a la lucha por liberarnos del yugo del régimen neofranquista. Llevamos muchos años luchando con este objetivo. El camino pasa por profundizar en la confrontación democrática. Tenemos que poner en marcha un proceso soberanista unilateral, apostando por un nuevo modelo social que garantice unas condiciones de vida dignas a la clase trabajadora.
Urte luzeak daramatzagu borrokan bai, eta ez gara hutsetik abiatzen. Euskal Herrian ere ari gara urratsak ematen. Azken aste hauetako gertakari garrantzitsuenen artean, Kataluniako zurrunbiloak agian bigarren plano batean utzi du baina aipatzekoa da irailaren 4ean LAB eta ELAk aurkezturiko adierazpena. Inflexio puntu bat markatzen du, Euskal Herriko prozesuaren helburu eta ezaugarriak finkatzen ditugu bertan. Ibilbide orria diseinatu eta urratsak ematen hasteko unea da. Ados gaudenon artean, inor baztertu gabe, baina inoren zain egon gabe.
Estatu espainiarrean erabakitzeko eskubidea modu adostuan ezin dela egikaritu argi geratu da. Iritsi garen lekura iritsita, ez du zentzurik aldebiko akordioen apologia egiten jarraitzeak. Tranpa egitea da, ezinezkoa delako estatu espainiarrarekin horrelako biderik. Aldebikotasunaren aldeko diskurtsoa egiten jarraitzea, burujabetza prozesuari ekitea oztopatzeko modua da, burujabetzarako aspirazioak lozorroan uzteko modua.
No tiene sentido seguir apelando a la bilateralidad y la vía del acuerdo. Lo sabe el PNV y lo sabe Podemos. La bilateralidad es cosa de dos y no hay estado para hacer ese camino acordado que garantice el derecho a decidir. Esto no es Quebec, esto no es Escocia. Nos gustaría, pero decir que la referencia es ésa es hacer trampas, ya que hoy por hoy es imposible que ése sea el modelo. El Gobierno de GeroaBai, desde nuestro punto de vista también se está quedando demasiado encorsetado en los límites estrictos de la legalidad. En Euskal Herria debemos ser capaces de poner en marcha nuestro propio proceso, entre quienes estamos de acuerdo, sin vetar a nadie, pero sin esperar a nadie.
El PP ha mostrado que está lejos, muy lejos de ser un partido democrático, ya que impide el derecho a decidir de los pueblos con todos los instrumentos represivos que tiene el estado. El PNV no puede sostener los acuerdos que tiene con el PP ni un minuto más.
El PNV no quiere romper con el PP, no quiere confrontar con el estado en la defensa del derecho a decidir. Desde nuestro punto de vista, no se trata sólo de falta de valentía política. Nos parece que tiene que ver con el proyecto de clase que defienden. Es más fácil imponer el modelo económico y neoliberal que comparte con PP y CONFEBASK dentro del marco estatal.
Por otro lado, y si fuera un partido que de verdad está a favor del derecho a decidir, el PNV también debería revisar los acuerdos de gobierno que tiene el con el PSE. PP y PSOE son idénticos en lo que respecta al derecho de negar el derecho a decidir de este pueblo.
Ilusionatu, motibatu, aktibatu eta batez ere, mobilizatu gaitezen. Jabetu behar dugu momentu historiko bat bizi dugula eta mobilizatzeko prest egon behar dugu. Pitzatzen hasia dagoen errejimena eraitsi eta uztarritik askatzeko herri mobilizatua ezinbestekoa da. Horrela ez bada, estatu oraindik eta autoritarioago bat sortzeko arrisku handia dago momentu honetan.
La clave está en la movilización. Tenemos que darnos cuenta que vivimos un momento histórico y tenemos que estar dispuestas a movilizarnos. Para derribar este régimen en el que se ha abierto brecha y liberarnos del yugo es indispensable la movilización popular. Si no es así, en este momento hay un riesgo de que el estado se vuelva aún más autoritario.
Mobilizatua dagoen herri bat gauza handiak lortzeko gai delako, Kataluniak jakea eman dio estatuari, elkartasunez eta gurean ere eragin zuzena duelako, batu gaitezen Euskal Herrian ere borroka horretara, eta estatuari jake – mate egingo diogu.
Besarkada izugarria preso eta iheslari guztiei, zuekin gaude. Gure bihotzetan zaudete, gurekin nahi zaituztegu. Preso eta iheslariak etxera!
No hay tiempo que perder, éste año también está entre nuestras prioridades y colaboraremos para que se convierta en una prioridad en más agendas. Éste curso debe ser decisivo. Ya no hay excusas y debemos ir construyendo nuevos consensos para traer a todos y a todas a casa.
Banaka banaka ari dira irtetzen, egun bat bera ere kartzelan egon beharko ez lukeen Rafa gure artean izateko aukera izan dugu, aspaldi entzun gabe bere mitinak, orain urte batzuk atzera egin eta gozatu ederra hartu dugu. Oraindik ere asko, gehiegi dira beraien etxeetatik kanpo dauden preso eta iheslariak.
Kartzelak hustutzeko garaia da, baina oraindik ere Estatuaren errepresioak ez duela etenik erakusten diguten albisteen berri izaten dugu tartean behin. Sakabaneta salatzeagatik urtebeteko kartzela zigorra ezarri dio Auzitegi Nazionalak Alfredo Remirezi, onartezina, beste garai batera eramaten gaituen erabakia.
Mobilizazio urtea izango da. Egutegian bereziki aipatu behar ditugu abenduak 9 eta urtarrilak 14. Denok Parisera, denok Bilbora!
Azken urte hauek oso gogorrak izaten ari dira langileontzat, baina pasa omen da okerrena. Etengabeko xirimiria dugu hori. Arduradun politikoak eta patronala, behin eta berriz, hazkunde ekonomikoaren ideia azpimarratu nahirik ari dira.
Ez da oso popularra geratzen hau esatea, baina horrela da eta esan behar da. Xirimiriak busti egiten du, ez gaitzala xirimiri horrek busti, ez dezagun diskurtso ofiziala irentsi. Jantzi ditzagun txubaskero egokiak eta aurre egin diezaiogun eguraldi kaskarrari. Langileontzat ez dago susperraldi ekonomikorik. Ekonomiaren hazkundea bizitzaren prekarizazioaren gainean egiten ari da. Horrela, ustezko susperraldi ekonomiko horren onurak ez dira langileen artean banatzen, irabaziak gero eta esku gutxiagotan pilatu eta desoreka sozialak areagotzen baizik. Hainbat dira prekarizazio prozesua irudikatzen duten datuak eta badago bat nagusitzen dena, soldatek BPGean gero eta pisu txikiagoa dutela.
Negoziazio kolektiboa blokeatuta, gero eta langile gehiago estatuko hitzarmenen menpe, lanera joan eta euren bizitza arriskuan jartzera behartuak dauden langileak, emakume eta gazteen egoera larriak, sektore publikoaren pribatizazio eta merkantilizazioa, babes sozialaren eraispena… Ezagutzen duzue zein den egunerokotasuna.
Bizitzaren eta lan harremanen prekarizazioak ez du etenik, eta ez du izango patronalari aurre egiteko konfrontazioan sakontzen ez badugu, instituzioak bestelako politika publiko batzuk egitera derrigortzen ez baditugu.
Prekarizazio prozesua ez da Hegoaldeko langileoi esklusiboki eragiten digun fenomenoa. Ipar Euskal Herrian ere langabezia eta soldaten beherakadak kezka eragiten dute. Macronen lan-erreforma onartzen denean, hobera egingo ez duen errealitatea. Antz gehiegi du Macronen lan erreformak Rajoyren lan-erreformarekin eta ondorioak ezagutzen ditugu.
Datozen hilabeteetarako ildoak azalduko ditut jarraian:
“Lan duina – bizi duina” ekimen ibiltaria. Urriaren 16tik abenduaren 6ra.
Bizitzaren prekarizazioaz ari gara. Lan baldintzen prekarizazio baina harago doan gogoeta da. Eredu sindikal berriaz ari gara, ekintza sindikala eta ekintza soziala batzen dituen ekimena izango da.
Prekarizazio prozesua ez dugu zertan ontzat eman behar. Langileria orokorrean kontzientziatu eta borrokaren balioa azpimarratzea da eskualdez eskualde ibiliko den ekimen honen helburua.
Sindikatua, langile guztientzat tresna garrantzitsua dela proiektatu nahi dugu. Langile sektore desberdinei egiten diegun eskaintza azaldu. LABek, lan produktibo zein erreproduktiboaren aitortza egin eta langile guztiei eskaintzen dizkie alternatibak, ez soilik soldatapean daudenei. Prekarietatearen kontrako borrokan, patronalaren kontrako borroka indartzea dugu lehentasun, lantokietan konfrontazioa sustatzea.
Politika publikoak aldatzeko mobilizazio soziala indartu:
Sortzen den aberastasuna birbanatzeko bi modu daude. Lan munduan soldaten bidez, eta zerga politikaren bidez biltzen den diru eta aurrekontu politika bidez ezartzen diren politika publikoekin.
Ez dago ezer, orain arteko norabidea aldatuko dela pentsatzera eramaten gaituenik, beraz, mobilizatu beharko dugu.
Hemos hablado del proceso soberanista y de la cuestión de las y los presos y los y las exiliadas. Pero dentro de nuestras prioridades para el curso político, cómo no, está la de profundizar nuestra capacidad de lucha en las empresas contra la patronal. Así como seguir interpelando a las instituciones para que hagan otro tipo de políticas públicas.
Amaitzeko, gogoratu Urriko Iraultzaren 100. urteurrena dugula aurten. Boterea herri langileriaren esku geratu zeneko urteurrena. Balio handiko erreferentzia istorikoa, kontuan hartzekoa. Eta horretan ari gara, Euskal iraultza egiten. Jarraitu borrokan eta garaipena gurea izango da!
Donostian, 2017ko urriaren 5ean
Donostia, 5 de octubre de 2017