Haurren egoeraren inguruan dagoen kezka eta ardura soziala partekatzen dugu LAB sindikatuan ere, garaia da auzi honi heltzeko eta gure haurrak, beharrezko segurtasun neurriekin, kalera ateratzen hasteko. Haien osasuna dago jokoan. Ez dezagun ahaztu, ez ditzagun ahaztu.
Hilabete bat bete da Hego Euskal Herrian konfinamendua ezarri zenetik. Sortutako osasun krisiari aurre egiteko LABetik lehen unetik geratzeko beharra aldarrikatu dugu, Euskal Herrian oinarrizko jarduera ez den gainerako guztia geratzeko premia. Geratu, aurrera egiteko.
Baina konfinamendu baldintzak ez dira Euskal Herrian adostu, euskal herritarren lan eta bizi baldintzak kontutan hartuz. Kapitalaren neurriko konfinamendua ezarri digute. Langile jendearen bizi baldintzetan eragin handia izaten ari da, beste klase sozialetan baino handiagoa.
Eta hala, gure seme-alabek, Hego Euskal Herriko haurrek inork baino konfinamendu baldintza zorrotzagoak pairatzen dituzte. Hilabete daramate etxeetatik atera ere egin gabe, kasu askotan metro karratu gutxian, ageriko mugekin, egoera horrek haiengan duen eragin psikologiko eta emozionalarekin.
Haurren kasuan ere, haien osasuna babestu behar dugu. Hamaika dira haurrek egunero kalera tarte batez atera eta mugitzea gomendatzen duten pedagogo, sikologo eta bestelako adituak. Europako gainontzeko herrialdeetan, haurrak kalera atera daitezke, baldintza jakin batzuetan. Ipar Euskal Herrian ere hala da. Hego Euskal Herrian, zergatik ez?