Hiru urtetan 20 langiletik gora kaleratzeaz gain asko dira Estandan lan baldintzen prekarizaziorantz eman diren pausoak. Neurriz kanpoko orduen erabilgarritasun poltsa, zeinaren bidez langile bakoitzak 176 ordutan izan dezakeen jardunaldia moldatua urtean, edo kontsolidatu gabeko soldata igoerak adibide. Hitzarmen berriaren negoziaketan zuzendaritzak mahaiganeratu dituen proposamen atzerakoiak eta erakutsi duen negoziatzeko borondate falta kezkagarria ere zentzu berdinean ulertzen dugu.
Horregatik, ez ditugu erosten kaleratzeak justifikatzeko langileoi saldu nahi izan dizkiguten argudioak. Estandaren arazoa ez gara bertako langileak eta gure lan baldintzak. Are gehiago, “beharrezkoak” omen diren neurri hauek erakusten digute gure etorkizunarekin jolasten ari direla.
LABeko kideok argi daukagu: egorararen larritasunak eta kaleratutako langileek enpresa -batzordeak tinkotasunez proposatutako erantzuna, eta langileak antolatzeko planteamendua eskatzen du. Hala ere, tristuraz eta kezkaturik, aipatu beharrean gara enpresa-batzordean gehiengoa duen ELAko kideak ez ditugula zentzu honean lanean ikusi. Lehen oztopoa behar ez den tokian topatu dugu, euren jarrera otzanak enpresa-batzordeak bultzatu beharreko tamainako erantzuna antolatzea ekidin baitu.
Onartezinak dira kaleratzeak eta hauen justifikazioak. Azal dezala bestela zuzendaritzak: zenbat kaleratze gehiago “beharko” dira? Zenbat kaxkartu “beharko” dizkigute lan baldintzak Estandako langileoi? Hau da guretzako nahi duzuen etorkizuna? Ordea, prekarizazio saiakera guzti hauen aurrean antolatu eta borrokatzea behar beharrezkoa dela uste dugu. Eta enpresa-batzordean ordezkaritza dugun sindikatuok gure gain hartu behar dugu daukagun erantzukizuna, bertan gehiengoa duen ELA sindikatutik hasita.
LABeko kideon ustez, erasoen neurria ikusirik, lan eta bizi duin baten alde gure eskubideak defendatu eta berriak irabazteko borrokatzea tokatzen zaigu Estandan. Guk zentzu horretan jarraituko dugu lanean.