Plan industrialaren inguruan:
– Beharrezko inbertsioen txosten zehaztu eta kuantifikatua, zer, noiz eta zertarako zehaztuz.
– Kutxako bermeak egon behar dira egunerokotasunari aurre egiteko hasieratik. Ezin da izan langileok gure eskubideen ordaintzea diruak gehiago ematen ez duenean.
– Inbertsorearen ekarpena kapital handitze bezala izango da. Horrela ez bada, zati bat edo osotasunean kreditu forman bada, itzultzerako orduan, aurretik honakoak bermatu beharko ditu: Langileoon aurretiazko baldintzak berrezartzea; inbertsioak egin behar dira; ezin da dibidendurik banatu inbertsorea kreditua berreskuratzen baldin badabil; enpresak irabaziak izan behar ditu.
Plan sozialaren inguruan:
– Enplegua eta lan baldintzekiko konpromisoak hartu behar dira. Trantsizio-fase batek egon behar badu, adostua izan beharko du eta enplegu guztiari eragin beharko dio, VSC, Vicrila eta Vitech.
– Trantsizioak irteerak modu mailakatu eta borondatezkoak bermatuko ditu hauek beharrezkoak balira, horrela, zor bezala aitortuko du lan baldintzen aldaketa oro.
– Trantsizio hau gardena izango da. Hau bermatuko da langileek Administrazio Kontseiluan parte hartuz laneko zorra dagoen bitartean.
Zergatik ez du Eusko Jaurlaritzak horrela ikusten? Taldearen Administrazio Kontseiluan sailburu bat izanda, Vicrila egoera honetara eraman dutenekin lerrokatzen da, ezelango erantzunkizunik exijitzea ekidituz lortutako diru laguntza publikoak xahutu dituztenean.
Prozesu osoan zehar ez du inolako erantzukizunik hartu eta orain langileok presionatzen agertu da, doiketa intentsiboa onar dezan eta enpresa batzordea malgutasunik ez izateaz salatuz. Ez du Eusko Jaurlaritzak formula alternatiborik Vicrilaren jarraitasunari eusteko langileak unilateralki presionatzeaz aparte?
Bada ordua prozesu honetan langileen eskubideak bermatzeko, ehun industrialari eusteaz gain. Azken urteetan eta Administrazio Kontseiluan presentzia izanda ez da horrelakorik gertatu.
LABetik faltan botatzen du Vicrilaren etorkizunaren eta bere langileen aldeko apustu arduratsua.