Negoziazio mahaia urtebetez geldirik egon eta gero, lau bilerako denbora errekorrean lortu dute akordioa. Baina errekor horrek kostua izanen du Ostalaritzako langileendako, hitzarmen horrek ez baititu jasotzen langile horien lan baldintzak egunero-egunero prekarizatzen dituzten inguruabarrak.
LAB sindikatua negoziazio mahai horretan izan da eta bertan aldarrikatu ditu lanaldi partzialak arautzeko neurriak, halako lanaldiekin gertatzen diren abusuak bukatze aldera, sektorean egun dauden gaitzen artean handienetarikoa baita, Iruñerriko Piztu Alarma lanabes aktibistak azkenaldian borrokatu dituen kasuetan ikusi den gisara: astean bi orduko lanaldia izateko kontratatzen zituzten langileak, baina benetan 30 ordu egiten zituzten.
Gainera, Ostalaritzaren errealitateari erreparatuta, hagitz garrantzitsua iduritzen zitzaigun hitzarmenean sartzea langile migratuek dituzten arazoei aurre egiteko baimenak, ia ezinezkoa egiten baitzaie milaka kilometrora dituzten senideekin egotea.
LAB sindikatuaren bertze negoziazio ildo bat izan da Estatalizazioari aurre egitea, hau da, Nafarroako hitzarmenak ezartzeko lehentasuna izatea, Espainiakoaren aurretik, eragotzi ahal izateko Nafarroari eta bere langileei dagozkien kontuak Madrilen arautzea. Era berean, gure asmoa zen Ostalaritzaren hitzarmermenean kolektibitateetako langileak sartzea, uste baitugu gai hori nahitaezkoa dela Nafarroako negoziazio kolektiboak edukia izaten jarrai dezan.
Eta bagenuen bertze aldarrikapen anitz ere langileen egunerokoak hobetze aldera: lanaldiak, baimen ordainduak, errelebo kontratua, kategoriak, malgutasuna… Baina Patronalak muzin egin die LABen aldarrikapen guztiei. Areago, ez die erantzunik ere eman. Horregatik guztiagatik, LABek ez du hitzarmen hori sinatu praktikan bakar-bakarrik jasotzen baititu soldata igoerak eta legeek edo epaiek dagoeneko finkatuak dituzten eskubideak.
Begibistakoa da Ostalaritzan gora doazela Patronalaren esplotazio eta abusuak. Eta horregatik deitoratu beharrekoa da hitzarmen honetan sektoreko arazoei seriotasunez eta zorroztasunez ekin ez izana. Argi dago soilik gehiengo sindikal borrokalari batekin posible izanen dela Ostalaritzako langileen arazoei benetan aurre egitea eta sektoreko prekaritatea murriztuko duen hitzarmen baten alde borrokatzea.