LAB sindikatuak Etxebarriko Arcelor Mittal enpresako hitzarmena ez sinatzea erabaki du, ez nahikotzat jotzen duelako. Hain zuzen ere, etsipen handiz ikusten dugu nola galdu den aukera handi bat langileen lan baldintzak nabarmen hobetzeko. Hitzarmena ez sinatzeko arrazoiak soberan ditugu. Izan ere, ezuste galanta hartu dugu ikusita hitzarmena ez dagoela 2012ko Lan Erreformatik babestuta, adostutako guztia arriskuan jarriz, alde biek ez baitute inongo obligaziorik hitzarmena betetzeko, langileak inolako babesik gabe geratuz, enpresaren asmoen menpe.
Hortaz, hitzarmenak erreformaren aurkako klausularik ez du. Ez du ultraktibitatea luzatzeko klausularik, akordio berri bat sinatu arte lan baldintza berdinak bermatu ahalko zituenak. Enpresak nahi duena onartzera behartu dezake, edo hitzarmena ez izatera. Era berean, ez du aplikaziorik eza-rako klausularik. Hala, enpresak erabaki dezake adostutakoa ez aplikatzea hitzarmena indarrean egon ala ez, 2012ko Negoziazio Kolektiboaren Lan Erreforma baliatuta.
Aipatutako hauekin bakarrik, nahikoa arrazoi daude hitzarmena ez sinatzeko, bertako edukia ezeresean gera daitekeelako. Baina, gainera, gehiago dago. Enpresak gidatu du negoziazioa, berak erabaki ditu gaiak eta denborak, eta horrek isla izan du emaitzan. Enpresari langileei baino gehiago komeni zaion akordio baten aurrean gaude.
Edukiei dagokienez, hauek ere guztiz ez nahikoak dira. Soldata igoerak eskasak dira; erosteko ahalmena bera ez dute bermatzen. Udako jardunaldia jasotzen da, baina aplikazioa enpresaren esku geratzen da ere. Esaten dugunean aukera handi bat galdu dela, hori diogu hitzarmenak ez dituelako eguneroko arazo asko konpontzen: enpresaren langileen faltak bere horretan dirau, lan osasun arloan konpromisorik ez dago eta azpikontratatutako lankideekiko ez dago berme neurririk.
Zenbait arlotan hobekuntzak daudela ez dugu ukatuko, ezinbestekoak zirenak, aintzinatasunaren %5eko igoera edo 5. txandarako egutegia, kasu, baina sentsasioa dugu negoziazioa erdixka geratu dela.