Osakidetzako Berdintasun Batzordea osatzeko lehengo bilera egin da. LABek parte hartu du negoziazio kolektiboaren barruan Osakidetzak proposatu zuen batzorde honetan. Honekin batera beste bi proposatu zituen Osakidetzak: Lan Arriskuen Prebentziorako ( dagoeneko bildu dena) eta Euskara Batzordea, aste honetan bertan ere deituta dagoena.
Azkenik, Osakidetzak ekin dio Berdintasun Egitasmoa ezartzeari haren Antolakuntzan; horri onuragarria deritzagu, aspaldi onartu zirelako Berdintasun Legeak, EAEn 2005. urtean eta Espainiako Estatuan 2007.ean; hortaz, esan dezakegu, Egitasmo honi aspaldi ekin behar zitzaiola.
Kontuan hartu behar da egun arte hartu diren erabakiak eznahikoak izan direla, izan ditugun emaitzak ikusirik. Beraiek eman dituzten datu batzuk ekarrita, esan, emakumeak ia langileen %80a izanik, ikus dezakegu buruzagitzako lanpostuak emakumeez baino, gizonezkoez osatuak daudela, lanaldi murriztuen %89,20a emakumeei egiten zaiela. Honek dakar, honetan sortzen den soldata-arrakala emakumeen kaltean dagoela %24,44an. Horri gehitu behar diogu, besteak beste, emakumeen behin-behinekotasuna gizonena baino handiagoa dela (% 38,55a eta %28,58a hurrenez hurren).
Honen guztiaren kasuistika, gehienetan, zaintzari lotzen zaio, eta Osakidetzak berdintasunez aipatzen digunean, gogora datozkigu lanaldi murriztapena eta lan-utzialdi zatitua lortzeko, hizkera sexista eragozteko, “kristalezko sabaiak”, haurdunaldiak eta kontratazioa salatzeko… izan ohi ditugun hamaika eragozpen.
Generoen araberako rolak ezerezteko eta erantzunkidetasun kanpainak bultzatzeko egin den ahalegin urriak goian aipatu emaitzak dakartza, ardura publiko eta pribatuen baturako lanketa integratzailea egitearen aldeko hautua ez delako ari hartzen.
Ez dugu mintzatu behar familia-kontziliazioaz, bizitza-kontziliazioaz baizik. Pertsona guztiak elkarren menpekoak gara. Ez dago zaintzarik gabeko bizitzarik, eta hauek, batik bat, emakumeei egokitzen zaizkie. Datuok esanguratsuak dira. LABek badaki, paperean behintzat, emakumeoi aukera berdinak egokitzen bazaizkigu ere, hura ez dela errealitatean islatzen, gizarte-egiturak gure lanaren oraina eta geroa baldintzatzen dituelako. Horrela, sinestarazten zaigu gezurrekoa den berdintasun egoera batean bizi garela, eta gure lanpostuetan aurre egiten ez badugu, ez dugulako nahi, edota urratsik egiten ez dugulako izan ohi dela, saihestuz hura ezinezko egiten duten egiazko eragileak.
Berdintasun egitasmo hau, zeinetan diagnostikoa egiteko orduan ere langileok zein eragile sozialak baztertuak izan garen, Osakidetzaren irudia garbitzeko aitzakia baino gehiago izan behar da, hau da, epe labur zein ertaineko neurri zehatzen bitartez benetako hobekuntza eta emaitzak eskuratzeko giltzarria.