Joan den astean hildako garraiolariaren lan heriotza salatuko dugu gaur, Atxondon, Comercial Arrate enpresaren aurrean, Artia industriagunean. Gutxienez, 46 hil dira jada urtea hasi zeneteik; azkena, herenegun, Zeberion. Euskal gehiengo sindikalak deituta egin dugu gaurko elkarretaratzea, "Prekarietatea hiltzailea, lan istripu gehiagorik ez" leloarekin.
Lehenik eta behin gure doluminak eta elkartasuna adierazi nahi dizkiegu lehengo astean Soraluzen (AP1ean) lan istripuan hil zen garraiolariaren senide eta lagunei. Beti azpimarratu nahi izan dugu garraiolariek errepidean edukitako lan istripuak ez direla maiz estatistika ofizialetan kontutan edukitzen: errepide istriputzak jotzen dira, zenbakiak apaintzeko. Baina lan istripuak dira, errepideak baitira garraiolarien lan eremua. Ezin dugu ahaztu, tamalez beste sektore askotan gertatzen den moduan, garraioan ere lan baldintzak gero eta prekarioagoak direla. Garraiolariek ez daukate giza nahiz lan gaixotasunen aurrean babes egokirik askotan, izan ere, gehiengo batean, langile autonomoak baitira.
Administrazioek beste alde batera begiratzen dute, sektoreak bizi duen prekarietate egoeraren ezagun izan arren. Azpimarragarria da garraiolariek jasaten dituzten lan istripuen gehiengoak errepideetako merkantzien garraioak urte luzez pairatzen daraman prekarietatea eta desregulazio basatia agerian uzten dituela. Gainera, garraiolarien eskubide eza ere nabaria da, izan ere, lana mantendu ahal izateko, askotan kargatzaileen presak, ezinezko ordutegiak, gehiegizko pisudun kargak, prezio baxuak, lan egun luzeak eta atseden eza jasan behar baitituzte. Askotan, gainera, zamaren deskarga egitera behartuak dira. Hauek eta honelako beste hainbat arrazoi dira lana modu seguru eta duinean egitea oztopatzen dutenak, garraiolarien bizitza arriskuan jartzeaz gain. Arazo hauek dira Administrazioak behin eta berriz ezkutatzen saiatzen direnak, beste alde batera begiratuz gehienetan, beraien nahia garraio merkea lortzea baita, edozein preziotan.