Azken egunotan, berriz ere, Dbus eta euskararen arteko aferak lekua hartu du donostiarron ahotan. Berriki ezagutu ahal izan dugun epaiak azken langile-poltsa bertan behera utzi du. Eta halabeharrez, langileok ezin ditugu metatuak ditugun orduak erabili, gure ordez lan egingo duenik ez baita etorri. Hala ere, ez da egia gure atseden egunak desagertu direnik, otsailaren 4ko Dvk zekarren bezala. Ez dakigu gipuzkoarron artean gure gremioaren inguruko ospe txarra hedatu nahian dabilen egunkari horrek bidaiarien urduritasuna ere elikatu nahi ote duen, behar bezala atseden hartu ez duten gidarien eskuetan leudekeela idatziz. Eta horren guztiaren errudun, nola ez, euskara, koofizialtasun asimetriko bateko alde txikitua.
Arestian aipaturiko media idatzi berberak zioenari aurre eginez, ez da egia aurreko urteetan buruturiko deialdietan euskararen erabilpena ziurtatzen zenik gidari berrien ahotan. Are gehiago, euskarari zegokion ariketa egin gabe utzita ere, azterketa gainditzea posible zen. Gezurra gezurraren atzetik, Donostiako autobus gidariaren irudi euskaldunago bat bilatu nahi duen edonor edota edozerren kontra.
Arreta publikoa eskaintzen duen langilea euskaratik gertuago jartzearen azken xedea ez da euskara ezagutzen ez duen pertsonak lan-poltsaren deialditik at uztearena, bidaiarien hizkuntza eskubideak bermatzearena baizik. Eta Dbuseko LABek zentzu horretan egingo du lan.
Aipaturiko azken ideia honekin loturik, gogoraraztekoa dugu otsail hasierako epai horrek ez duela bertan behera gelditu den deialdiaren deuseztapenaren ziotzat euskara aipatzen, deialdia bera gauzatzeko orduan buruturiko prozedura baizik. Gauzak ongi eginak daudenaren seinale.
Bukatzeko, Dbuseko erabiltzaile oro, bere eskubideak defendatzeko hautua egin dezan gonbidatzen dugu; eskubide guztiak, hizkuntza eskubidea barne. Haien eskariak Donostiako autobus zerbitzua hobetzeko gakoa baitira, euskararen normalizazioan barne. Gidariari ere, lehen hitza euskaraz.