LABek egindako azterlan batek erakutsi duenez, Errumanian eta herrialde baltikoetan baino ez dute Nafarroan baino BPGren portzentaia txikiagoa inbertitzen osasuna, desgaitasuna, biziraupena, familia-haurtzaroa, etxebizitza eta bazterketa sozialean.
Europako bataz bestekoa berdintzeko, Nafarroak %50 gehiago inbertitu beharko luke babes sozialean eta horrek hainbat egitasmori heltzea ahalbidetuko lioke, hala nola osasun sistema publikoaren hobekuntza, oinarrizko errenta, 0-3 urteko zikloaren doakotasuna, menpekotasunarekiko arreta bermatuko duen sare publikoa, 700 urte beherako pentsioak osagarritzea eta nafar herritargoaren bizi baldintzen hobekuntza nabarmena suposatuko lukeen abar luze bat.
Galdera, honako hau: nora doa europar estandarren arabera,babes sozialean inbertitu beharko litzatekeen aberastasunaren zati hori? Eta horren ildotik: nola da posible Nafarroako Gobernuak (UPN-PSNrena lehen eta UPNrena gero) osasungintza, hezkuntza eta zerbitzu sozialetan egindako murrizketak ekidin ezintzat eta krisiaren ondorio teknikotzat aurkeztu izana? Galdera bien erantzuna berbera da: Nafarroako Gobernu ezberdinek aberastasuna esku gutxitan pilatzea ahalbidetu dute, gehiengo langilearen beharren kontura.