Ez dago zalantzarik kontratazioa prekarioa konstante bat bihartu dela kultura enpresarialean. Hortik dator gure herrian dagoen lan segmentazioaren maila altua. Egun, Europar
Batasuneko aldi-baterakotasun tasa altuena dugu, %23,8koa.
Era berean, oroitarazi behar da Hego Euskal Herriko enplegu zerbitzu publikoetan langabetu bezala izena emanda duten 124.000 pertsona inguruk ez dutela langabeziagatiko inolako prestaziorik jasotzen.
Hain zuzen, laneko pobreziaren gorakada eta arrakala sozial gero eta handiagoa dira gure errealitate soziolaboralaren ondoriorik larrienak. Hala ere, patronalaren exijentziek ez dute mugarik.
CEOEko buruek (bertako kide dira bai Confebask bai CEN) berriki aurkeztu dituzte lan erreforma berri eta sakona izan beharko lukeenarekin oinarriak. Hauek dira euren eskarietako batzuk: gazteentzako zabor kontratu berria, alde baterako eta lanaldi partzialeko kontratazioa are gehiago malgutu, langabeziagatiko prestazioak lortu ahal izateko baldintzak zorrozto, kotizazio sozialak jaitsi ondoriozko Segurtasun Sozialaren desoreka finantzieroa handituz, edo lan zentruetako ordezkaritza sindikalaren berme eta eskubideak murriztu.
Eta egoera honetan, egunero, buruzagi politiko zaharkituenek betiko leloari ekiten diote, “politika sozialik onena enplegua sortzea dela” errepikatuz. Edozelan, hau horrela balitz gehitu beharko genuke ez dagoela enplegu prekarioa sustatzea baino politika soziala okerragorik.