Enplegua errekuperatzen ari da, horixe da gaurko prentsan titular gehienetan irakurtzen ari garena. Izan ere, Hego Euskal Herrian azaroan baino 2.610 langabetu gutxiago zeuden abendu bukaeran, eta gainera, gazteak eta emakumeak dira enplegua lortu duten gehienak, zerbitzuen sektorean batik bat.
Titular horrek ordea irakurketa desberdinak dauzka. Oraindik 146.871 pertsona baitaude enplegu bat topatu nahian eta ezinean, eta horietatik bi herenek ez du inolako prestaziorik jasotzen. Epe luzeko langabezia izugarri handitu da azken hilabeteetan, prekaritatea nagusi da sortzen den enpleguan, eskarmentu nahikoa dugu gazteen eta emakumeen enplegua sortzen denean kalitate eskasekoa izaten dela esateko. Soldata arrakalak errealitate gordina izaten jarraitzen du, eta egin diren kontratuetatik %91 behin-behinekoa zen.
Krisitik atera garen diskurtsoa nagusitzen hasteko arriskuan gaude, eta errealitate honen aurrean memoria pixka bat egitea tokatzen zaigu. Izan ere, 2008ko krisitik hainbat lan erreformekin atera ginen, krisia “gainditzea” ez zen langileriaren onerako izan, kalterako baizik.
Estatu Espainolean ezarri zituzten 2010 eta 2012ko lan erreformek oso modu sakonean aldatu zituzten Hego Euskal Herriko lan harremanak. Erreforma haiek hain izan ziren sakonak, non hamarkada baten ondoren biztanleriaren lan eta bizi baldintzak nabarmen okertu baitzituzten. Hego Euskal Herrian pobrezia areagotu egin da, desberdintasun sozialak handitu, kapitalaren eta lanaren errenten arteko desproportzioa hazi, soldata arrakalak areagotu dira… Luze jo genezake lan erreformen ondorio kaltegarriak zerrendatzen jarraituko bagenu. Nolanahi ere, zera azpimarratu nahi genuke: erreforma haiek langileriaren aurkako eraso zuzena izan zirela, patronalari eta kapitalari eginiko opari handi bat, eta ondorioak oso kaltegarriak izan direla Hego Euskal Herriko gehiengo handienarentzat.
Eta testuinguru honetan adostu dute Madrilen lan erreforma berria, ez da Euskal Herriko langileriak behar duen erreforma. Hego Euskal Herriko langileriari bere bizi eta lan baldintzetan hain modu zuzenean eragiten dion erreforma adostu dute, bertako eragileen inolako parte hartzerik gabe. Urrun geratu da lan erreformaren indargabetzea, urrun egungo egoerak eskatzen duen lan erreforma.
LABen sakoneko aldaketak behar direla uste dugu, eta ziur gaude aldaketa horiek ez direla Madriletik etorriko. Bada garaia bertako bide orriari eusteko, eta bide horretan, bertako langileriaren hoberako izango den lan kode baten aldeko apustua egiten dugu, egun, herri eta klase bezala ditugun erronkei erantzungo dion lan kode baten aldekoa.
Eta aipatu helburuekin mobilizatuko gara urtarrilaren 27an. Lan erreforma arbuiatu, patronalari ez aplikatzeko exijitu eta enplegu duinaren defentsan mobilizatuko gara.