Urriaren 1eko erreferendumaren harira bultzatutako oldarraldiak segida izan du azken hilabeteetan, 155. artikulua ezarrita; hala ere, Kataluniako herriak erabakitakoari muzin egiten jarraitzen du Madrilek. Salbuespen egoeran gauzatu ziren hauteskundeak joan den abenduaren 21ean, Espainiako Gobernuak berak deituta; hala ere, burujabetzaren aldekoak gehiengo izanagatik, emaitzak ez ditu errespetatu. Gaurko eguna horren adibide izan da. Izan ere, Legebiltzarraren gehiengoak aukeratutako hautagaia Carles Puigdemont ezin izan dute presidente gisa izendatu, osoko bilkura bera ere ezin izan dutelako ospatu, mehatxuak mehatxu.
Kataluniako herriak hitz egin du, eta horren araberakoa izan behar du Legebiltzarraren eraketak, funtsesko ariketa demokratikoa eginez gero. Espainiako Gobernuak, ordea, demokraziaren joko arau oinarrizkoenak urratu ditu berriro, Legebiltzarraren zilegitasuna erasotzeaz gain, Kataluniako gehiengo sozial eta demokratikoaren erabakia ez baitu aitortu. Bide baketsu eta demokratikoetatik proiektu politiko guztiak defendagarriak direla entzun izan dugu behin eta berriz. Bada, Espainiak ez du erabakitzeko eskubidea ez onartzen, ez errespetatzen. Eta horretan bat egiten du PP, PSOE eta Ciudadanosek osatzen duten Erregimenaren hiruko berriak.
Etorkizuna kezkagarria da. Menpekotasun egoera iraunarazi edota areagotzea da Espainiako Estatuaren eskaintza. Alternatiba bakarra dago horren aurrean: herri bezala burujabetza eskuratzeko estrategia bat abian jartzea. Gehiengo sozial zabal bat dago prozesua bultzatzen eta sostengatzen, eta bide horretan jarraitzeko mobilizazioa tresna baliagarria da oso.
Euskal Herriko kasuan, erronka ezkerretik burujabetza prozesua sustatzean datza. Horretarako, erabaki berriak hartu eta aliantzak lantzeko unea da.