• Uztailaren 22an delako “elkarrizketa sozialeko mahaian” sinatu zen Akordioa; honetan Eusko Jaurlaritzak, Confebaskek, CCOOk eta UGTk agintzen dute gutxiengoan sinatutako akordioak sustatu eta zabalduko dituztela. Gutxiengoen akordioak babesteak patronalaren posizioa besterik ez du indartzen, honek lehenago ere aski pribilegio bazuen arren azken bi lan erreformei esker; horrela lan-hitzarmenak merkatu eta lan harremanak areago prekarizatzen dira. ELAk eta LABek nabarmendu nahi dugu mahai horretan iritsi den akordio bakarraren xedea izan dela euskal eremuko hauteskunde sindikalen emaitza indargabetzea.
• CCOOk eta UGTk negoziazio kolektiboa estatalizatzeko duten borondatea: Zapateroren lan erreforma garatzen ari dira, hots, estatuko hitzarmenek bertokoen gainetik aplikatzeko lehentasuna izatea. Bi sindikatu horiek Estatuan hitzarmenak sinatzen dituzte gure negoziazio kolektiborako eskubidea galarazi nahian. Hau euskal langileen erabakitzeko eskubidearen aurka doa, baita negoziazio kolektiboko eremu propioaren alde.
• “Elkarrizketa sozialeko mahaian” duten presentzia; eurek esan dute, ordea, EAEn elkarrizketa sozialik “ez dela izan”. Honen adibide argia da arlo publikoan ez dagoela negoziazio kolektiborik. Mahai horretako solaskide Jaurlaritza dute; bada, gobernu horixe da negoziazio kolektiboa ukatzen duen lehena.
Azkenik, ELAk eta LABek berriro adierazi nahi dute Lan Harreman eta Babes Sozialeko Euskal Esparruaren alde lan egiteko borondatea, herri honetako langile-klasearen arazoak konpontze aldera. Gai honek lehentasuna izan behar du, eta ezin da baztertu autogobernuari buruz hasi nahi den eztabaidan. Ez dago autogobernurik bere negoziazio kolektiboko eremurik gabe, eta ezin da esan autogobernua dugunik geure eremuan euskal langileen baldintza soziolaboralak erabaki ezin diren artean; hotBabes Sozialeko Euskal Esparrurik gabe.