Sed ut perspiciatis unde omnis iste natus error sit voluptatem atzoko egunez, Madrileko Gobernuak ezarriak, eskola ikasturtearen bukaerari buruzkoak, ebaluazio, promozio eta titulazioei dagozkienak. Horren aurrean LABetik hurrengoa adierazi nahi dugu:
• Berriz ere argi geratu da 155 ezarrita dagoela hezkuntzari dagokionez, erabaki guztiak Madrildik baitatoz, erkidego autonomikoei malgutasunerako aukera eman badiete ere.
• Ebaluazio jarraia egingo dutela adierazi dute, baina eredu ez-hezitzaile bera aplikatzen segitzen dute. Ebaluazio-motak irakaskuntza-eredua jartzen du agerian: konpetentzietan oinarritua izatetik edukietan jartzen dute arreta, oinarrizko edukiak lortu diren edo ez.
• Unibertsitatean sartzeko probekin aurrera egiten dute; DBH 4, Batxilergo 2., Lanbide Heziketako erdi zein goi zikloko 2. mailako azterketak mantenduko dira. Ez dute kontuan hartu konfinamenduak ikasleengan duen eragina. Beste eredu bat beharrezkoa da, ebaluazio eta unibertsitaterako sarbide sistema propioa behar dugu, euskal curriculumean zentratuko dena. Ikasleen garapena helburu izatea nahi bada, azterketen erabateko erabakitasuna ezbaian jarri beharra dago.
• Udan hezkuntza zentroen irekiera planteatzen dute, ikasleen parte hartzea hautazkoa izanik; "lanerako eta aisialdirako" esan dute, baina inolako planteamendurik gabe, programa zehaztu barik, eta langileengan izango den eragina kontuan hartu gabe (irakasle, hezitzaile, zerbitzuetako langile,…). Ikasle guztiek izan behar dute deskantsurako aukera, kalean, jolasean eta harremanetan egoteko beharra dute.
• Ikasle asko atzean geratu direla aitortu dute, arrakala digital eta soziala dagoela onartuz ere. Ez dute aipatu irakasle eta hezkuntza laguntza espezialisten ordezkapenak ez betetzeagatik ere egoera horretan geratu direnak. Beraz, ikasle guztien hezkuntza-eskubidea ez da bermatu eta lehenetsi dute ikasleen tele-ikaskuntza, eredu produktibo bati guztiz lotuta, ikasleen aniztasuna kontuan izan gabe.
• Ikasleen konfinamenduari aipamenik ez, haur eta nerabeen bizitzetan eraginik izango ez balu bezala. Ez dute ikasleek izan ditzaketen behar emozionalak lantzeari begirako inolako ekarpenik egin; ezta bizitakoaren inguruan behar duten osatzeari buruzkoa ere. Hau dugu hezkuntza komunitatearen etorkizuneko erronka, ikasleen osatze prozesuan bidelagun izatea.
• Ikaskuntza-irakaskuntza eredua agorturik dago. Hezkuntza-komunitateari beharrean programazioari begirako irtenbidea bilatu dute, ikasle, langile edo komunitateari bizkarra emanez. Irakasle, hezitzaile, ikasle eta familiek egindako esfortzu gehigarriaren bitartez aurrera atera dena, Hezkuntza departamentuen ziurgabetasunaren aurrean eta bitartekoak eskaini gabe.
Ondorio argi batzuk atera ditzakegu guzti honetatik:
Hezkuntza komunitatearen esfortzua dela gure hezkuntzaren zutabe nagusia. Behetik eta egungo ereduak irauliz egunerokoan eraikuntza prozesuan dagoen Euskal Eskola Publiko Komunitarioa iruten jarraitzen dugula.
Kapitalismo heteropatriarkalak osasun krisi hau ere baliatuko duela moldaketak egin eta bere burua erreproduzitzeko, konfinamendu garaiko esperimentuak etorkizunean aplikatuz. Produkzioan zentratzen den irakaskuntza bultzatuz, ikasleei tele-ikaskuntza txertatuz, etengabe disponible egon beharra –langileen zein ikasleen kasuan- inposatuz, inklusibitatea baztertuz, indibidualismoa eta lehian zentratuz, kontrol soziala areagotuz eta zaintza lanak ikasketekin zein lanarekin bateragarri ez eginez. Badirudi berriro ere murrizketak datozela arlo publikoan. Herri bezala erantzun diezaiogun!
Hezkuntza komunitate eta hezkuntzako eragile ezberdinon adostasun eta konfluentziak josteko ordua dela, Euskal Herriko Hezkuntza Sistema Propio eta Burujabearen aldarrikapenaren bueltan.