Etorkizuneko planik gabeko enpresa baten aurrenn gaude, plan industrialik gabekoa, inongo inbertsiorik egin gabe diru- laguntzak jaso dituena, langileen prekarietatearen kontura soilik aurrezten duena. Arriskuen prebentzioa amets hutsa da Arcelor Bergaran.
Egoera honetan ez da harritzekoa atzo bezalako gertakariak egotea. Harritzekoa dena da istripu gehiago ez egotea. Izan ere, Bergarako planta ireki zenetik ia ez da inbertsiorik egin, eta horren lekuko dira enpresaren makina eta instalazioak. Egoera honetan langileok lanean bizitza uzteraino arriskatzen gara egunez egun.
Honezkero gutxienez 50 langile hil dira lan istriputan 2017 honetan.
Lan istripuak ez dira puntualak eta ez dira kasualitatez gertatzen. Arazo estruktural baten aurrean gaude. Osasuna eta langileon bizitza arriskuan jartzen diren lan harreman eredu baten aurrean gaude.
Tapia anderea, zein industria aurrerakoi saldu nahi diguzu, bi astetik behin langile bat hiltzen denean lan istriputan Euskal Herrian?
Prekarietateak hil egiten duela salatzen dugu. Lan istripuek erantzuleak dituzte, eta ekidin daitezkeen gertakariak dira. Lan istripu honek erantzule argi bat dauka, Arcelor Mittal empresa.