Informazio-ohar honen bidez, azken hilabeteetan Aguirre y Aranzabal (AYA) enpresan eta Alex Aranzabal gerentearekin izandako gertakariak argitu nahi ditugu. Lehen pertsonan ikusi dugu nola igaro den denbora, eta nabarmenki gertatu da gainbehera kudeaketaren esparru guztietatik.
Zuzendaritzak urte askotako ezegonkortasuna eta zalantzazko kudeaketak egin ondoren, enpresa hondoratu egin da azkenean. LABek beti borrokatu du lanpostu duinen alde, eta ehun urteko enpresa honen eta haren mendeko familien jarraitutasuna eta sostengua defendatu ditugu, baina enpresen erabakiek ezinezko bihurtu dute helburu hori.
Enpresaren zuzendaritza berria sartu zenetik, AYAk izugarrizko gainbehera izan du. Azken urteotan, gizarte segurantzaren eta sindikatuaren salaketak jaso ditu, hainbat arrazoirengatik: ERTE egoeran dauden langileak izatea lanean, jubilatuak lanean, aurkeztu gabeko kontuak, armen legez kanpoko inportazioa eta abar luze bat.
Edalontzia bete zuen tanta 2023ko udan gertatutakoa izan zen: Alex Aranzabalek (AYAko CEO) aldebakarrez eta diktatorialki ezarritako erabaki baten ondoren, gainerako bazkideen eta langileen iritziaren aurka, fikziozko bi enpresa sortzea erabaki zuen, 10 langileak 3 enpresa ezberdinetan banatuz eta lan-eskubideak murriztuz. Horren ostean, langile guztiek aho batez erabaki zuten lanuzteak egitea, kontzentrazioekin eta grebekin mobilizatzea, bitartekotza egiteko eta lan-gatazka konpontzeko akordio batera iristeko ahaleginean. Horren ondorioz, Alex Aranzabalek langileekiko eta sindikatuekiko komunikazio mota guztiak moztea erabaki zuen (elkarrizketa modu guztiak blokeatuz, bilerak ukatuz…), jarrera prepotentearekin eta inolako negoziaziorik onartu gabe. 2023ko uztailean, Aranzabalekin berriro hitz egiten saiatu ginen, eta behin baino gehiagotan jakinarazi genion disrupzio-ildo horretan jarraituz gero hainbat langilek enpresa utziko zutela. CEOak erabateko ezezkoa eman zion inolako negoziaziori, eta ondorioz enpresa egoera kritikoan jarri zuen, ordezkaezinak ziren langile ugarik bere lanpostuak utzi baitzuten borondatezko bajaren ondorioz. Izan ere, egoera jasanezinak behartuta enpresatik langabeziarik eta kalte-ordainik gabe eta lan-etorkizun bermaturik gabe alde egiten zuten.
Denborak arrazoia eman digu eta gure susmo guztiak bete dira, gure aldarrikapenei eta gure borrokari zentzu osoa emanez. Horren erakusgarri dira udatik izan ditugun 7 epaiketak, non enpresak oinarrizko lan-eskubideak urratzen zituen, eta horiek guztiak, salbuespenik gabe, langileen ordezkariek irabazi dituzte.
Gauzak honela, 2024ko otsailean, enpresan geratzen ziren langileek prentsaren bidez jakin zuten kaleratuak izan zirela; izan ere, erdiek, argitaratutako artikulua baino egun batzuk geroago jaso zuten kaleratze gutuna, eta beste erdiek, gaur egun oraindik, ez dute derrigorrezko jakinarazpen hori jaso, eta SEPEra jo behar izan dute, haien lan-egoera zein zen egiaztatzeko.
2023ko irailetik enpresak 6 hileko zorrak ditu, baita Gizarte Segurantzari ez ordaintzeagatik zorrak, Geroari ez egindako ekarpenak eta kaleratzeen kalte-ordainak ere. Ohartarazi nahi dugu CEOak hartu duen biktimismoaren rol lotsagarria, eta azpimarratu nahi dugu enpresa-kudeaketa izugarri eta negargarri horren benetako biktimak AYAko langileak izan direla.
2018an AYAko gerente sartu zenetik, Eibarko armagintzako plantillarik zaharrena 24 langile izatetik 0 izatera igaro da, eta bidean egoera jasanezina eta langileen osasunaren kalterakoa ekarri du, bai eta langileen egoera ekonomikoan kalte izugarria eragitekoa ere.
Argi eta garbi, Alex Aranzabalek egindako kudeaketa sistemak enpresaren, hornitzaileen, bezeroen, langileen eta Villa Armeraren izen onaren eta egonkortasunaren hondamendia baino ez du ekarri.