Pasa den larunbatean langile bat hil zen lanean. 46 urtetako langile batek lan-istripu hilgarria izan zuen Zornotzan.
LABetik gure babes eta elkartasuna erakutsi nahi diegu hildako langilearen senide, gertuko eta orohar, langile-klaseari.
Heriotza berri honekin gutxienez 50 dira Euskal Herrian 2018 hasieratik hildako langileak, 4 Araban, 24 Bizkaian, 5 Gipuzkoan, 1 Iparralden eta 16 Nafarroan.
AHTren lanetan gutxienez 7 langile hil da, eta hauei batu beharko genizkieke egondako istripu arin eta larriak eta jatorria laneana duten gaixotasunak, izkutatutak izaten diren arren, eraikuntza obra horietan gertatzen direnak.
Betidanik sindikatuok esan izan dugun moduan, osasunaren galeren jatorri nagusia lan-baldintzak dira. Prekarietatea, kateatutako azpikontratazioa, aldi-baterakotasuna, etab. dira istripu eta gaixotasunen piramidearen oinarrian kokoatzen direnak. Eta hau argiago geratzen da lan hauetan modu sistematikoan ez denean betetzen eraikuntzako herrialdeko sektore hitzarmena. Honela, atea zabaltzen zaie ez-betetze orokortuei eta AHTko lanetako lan eta bizi-baldintzak gero azkarragoei. Ondorio zuzenenetako bat lan hauetan gertatzen ari diren lan eta osasun-galera guztien osatzen dute.
Langile honen heriotzaren arrazoiak ikertzea eskatzen dugu, baita bere lan-baldintzak ere, eta argitu dadila ia harremanik duen larunbata honetako tenperatura altuekin.
Era berean gaur Tapia Sailburua publikoki atera da AHTren lanen inguruan adierazpenak eginez, atzerapenak, kosteak… Norbaitek entzun al dio lan baldintzaz, istripuetaz edo antzekoez hitzegiten? Jaurlaritzak eta Tapiak anderean egiten duen gauza bakarra da, langileengan presioa areagotzea, presak sartu, prekarizatu, langileen eskubidek bizitza eta osasunak inporta gabe.
Administrazio publikoek patronala bailiran dihardutenean, prozedura neoliberalei eusten diete, aldi laburrenean ahalik eta gehiena eginez. Hori eginez, presaka aritu behar izaten da eta lan erritmoak eta aparteko orduak handitzen dira; sailean egindako azpikontratazioa zein behin-behinekotasuna arau bilakatzen dira, ez da dagokion hitzarmenik ezartzen,… Hau da, teorian, gure eskubideen bermatzaile izan beharko luketen horiek lan merkatua kaskartzen eta prekarizatzen dute, nahiz eta badakiten prekarietate handiagoarekin istripu kopuruak ere gora egiten duela. Dena den, hauei bost axola gure osasuna eta bizitza.
LABek salatzen du ezartzen dizkiguten lan erraldoi hauek elite ekonomikoei eta politikoei komeni zaiela soilik, irabaziei eutsi eta handitzeko, bien bitartean, langileen artean pobrezia nagusitzen ari denean. Gainera, azpiegitura hauek ingurumena suntsitu ezezik, lurraldea desorekatzen dute. Lanak bertan behera gera daitezela eskatzen dugu.
LAB sindikatuak jakin badaki mobilizazioa eta borroka direla dauzkagun arma bakarrak norberari egokitzen zaion, senideei eta gizarte osoari eragin dien gaitz honekin, lan istripuekin alegia, behin betikoz amaitzeko, norabidez eta ereduaz aldatu behar dugulako, non langile bakoitzaren eta langileriaren osasuna osagai nagusia izango den.