Elkarretaratzea egin dugu Bilbon, Lan Ikuskaritza aurrean, “SOS hirugarren adineko egoitzetan” leloarekin, helduen egoitzetan bizi den egoeraz ohartarazteko. Hain zuzen ere, titular publikoak jotzen ditugu egoeraren erantzule. Urte asko daramatzagu aldarrikatzen benetako irtenbidea zerbitzu publiko, doako, unibertsal eta nahikoa eskaintzea dela, hain funtsezkoa den zeregin hori egiten duten egoiliarrak eta langileak zaintzeko, eta mendeko pertsonen bizitzak bihurtu nahi dituzten negoziotik aldentzeko.
2016an, LAB sindikatuak sinadura bilketa bat hasi zuen, gizarte-zerbitzuetako langileen ratioak berritzeko premian arreta jarriz. Gasteizko Legebiltzarrean egon ginen kalitatezko zerbitzua izateko, nahitaez, zerbitzuok ematen dituzten langileen kopurua handitu behar dela defendatzen.
Hala eta guztiz ere, 2019ko uztailean, aurreko dekretua sinatu zeneko 21 urte pasa ondoren, Eusko Jaurlaritzak eskasa zen dekretu berria onartu zuen.
Baina egoera hori are gogorragoa bihurtu da hilabete hauetan, eta egoitzetako langileen osasuna suntsitzen jarraitzen du. Covid-19a hedatzeak lan-karga jasanezina handitzea ekarri du, baina egoitzetako langileen kopurua ez dute handitu.
Pertsonal falta dago eta lanean ari diren langileek baldintza fisiko eta psikologiko jasanezinetan egiten dute lan. Gaur egun egoitzetan, produkzio-kate batean (zaintza-kate batean) bezala lan egiten da. Atsedenik gabe.
Baina, nori egingo lioke mesede egoera honek? Erantzuna mingarria da, eta modu gardenean definitzen du zapaltzen gaituen sistema: kapitalista eta patriarkala.
Kapitalista, nahiz eta unibertsala, doakoa eta publikoa izan beharko lukeen gizarte-zerbitzu bat izan, enpresa pribatuen bidez kudeatzen delako. Eta enpresa horiek, besteon beharretatik sortzen diren onura ekonomikoak bilatzen dituzte.Patriarkala, berez zaintzailetzat hartzen diren milaka langile emakumeren bizitzaz elikatzen delako. Rol horri esker, ez da funtsezkotzat hartzen garatzen duten zeregina, eta eskaintzen zaizkien lan-baldintzak prekarizatu egiten dira.